Dukla - Kościół Farny wystruj w stylu rokoko.

Kościół ufundowany przez Jerzego Augusta Mniszcha i jego żonę, wewnątrz ma charakter dworski w złoto różowych kolorach. Rokokowy kościół z 1764 roku ufundował Jerzy August Mniszech wraz z małżonką Marią Amelią. Wnętrze kościoła ma wystrój dworski. Różowo- złoto- biała oprawa wzbogacona jest lustrami i rokokowymi rzeźbami. W prawej kaplicy tego kościoła znajduje się jeden z największych zabytków Dukli – nagrobek Marii Amelii z Brühlów Mniszchowej. Jest to rzeźba z białego marmuru przedstawiająca zmarłą w stroju dworskim, leżącą na boku, wspartą na poduszkach. Niektórzy twierdzą, że wspiera się na worku pieniędzy. Rzeźbę wykonał w 1773 roku Jan Obrocki ze Lwowa. Pierwotny kościół parafialny w Dukli był skromną, XV-wieczną budowlą, złożoną z murowanego prezbiterium i drewnianej nawy. Kościół ten spłonął w czasie pożaru Dukli w 1738 r. W jego miejsce zbudowano w latach 1742-47 i ostatecznie ukończono w 1765 r. nowy kościół z fundacji Jerzego Wandalina Mniszcha, marszałka nadwornego koronnego i jego żony Marii Amalii z Brűhlów. Stanowi on interesujący przykład architektury późnobarokowej a jego wartość podnosi cenne rokokowe wyposażenie wnętrza. Jest to obiekt jednonawowy z prezbiterium zamkniętym trójbocznie, parą kopułowych kaplic przy nawie, przedsionkiem od zachodu i przybudówkami zakrystyjnymi przy prezbiterium. Fasada zachodnia zwieńczona jest szczytem o wygiętej linii. Dachy dwuspadowe z wieżyczką na sygnaturkę nad nawą. Wewnątrz sklepienia kolebkowe z lunetami na gurtach, chór muzyczny późnobarokowy, o falistej linii, wsparty na półkolistej arkadzie. Kaplice symetryczne, nakryte kopułami z latarniami, z zewnątrz wieloboczne, wewnątrz owalne o ścianach z dekoracją rokokową i wypełnionymi lustrami w rokokowych ramach. Otwarte do nawy półkolistymi arkadami i oddzielone klasycystycznymi kratami z herbami Mniszchów. Dekoracja rokokowa pilastrów i wnęk arkadowych, drewniana, złocona. Polichromia iluzjonistyczna na sklepieniach, rokokowa, wykonana przez Antoniego Stroińskiego w latach 1770-79. Na sklepieniu nawy głównej sceny: Chrystus u Marii i Marty, Maria u grobu, Wizja św. Marii Magdaleny, częściowo rekonstruowana w latach 60-tych XX w. W kaplicach sceny starotestamentowe. Wyposażenie wnętrza jednolite rokokowe. Ołtarz główny rokokowy wykonany według projektu Piotra Polejowskiego w latach 1772-73, z czterema kolumnami dźwigającymi przerwany przyczółek, rzeźbionymi personifikacjami trzech cnót teologicznych: Wiary, Nadziei i Miłości oraz rzeźbą św. Marii Magdaleny jako pokuty, wykonanymi przez Jana Obrockiego, w zwieńczeniu płaskorzeźbiona scena Noli me Tangere a nad przyczółkiem rzeźby aniołów. Dwa ołtarze boczne: prawy, z obrazem św. Antoniego i rzeźbami proroków oraz aniołów w zwieńczeniu, lewy, z obrazem Wizja św. Jana z Dukli a w zwieńczeniu z gołębicą w glorii i rzeźbami aniołów. Ambona z lat 70-tych XVIII w., z rzeźbami czterech ojców kościoła: Augustyna, Hieronima, Ambrożego i Grzegorza Wielkiego na korpusie oraz rzeźbą Chrystusa Dobrego Pasterza na baldachimie. Dwa konfesjonały: jeden barokowy z 2. ćw. XVIII w. z rzeźbą św. Ignacego Loyoli w zwieńczeniu i drugi rokokowy z lat 70-tych XVIII w., o bogatej dekoracji snycerskiej. Nad portalami stiukowe płaskorzeźby aniołów, wykonane przez Jana Obrockiego, podtrzymujących niegdyś portrety Mniszchów: Jerzego Augusta i Amalii z Brűhlów, dziś wiszące po bokach chóru muzycznego. Szczególnie godny uwagi jest znajdujący się w południowej kaplicy pomnik nagrobny Marii Amalii z Brűhlów Mniszchowej, uważany za jedno z wybitniejszych dzieł polskiej rzeźby rokokowej, wykonany przez Jana Obrockiego w 1773 r. z białego i czarnego marmuru, z lezącą postacią zmarłej w bogatym stroju dworskim, ułożoną na sarkofagu. W przedsionku ustawiony jest jeszcze klasycystyczny nagrobek Franciszka Stadnickiego (zm. 1810). Przy kościele stoi trójkondygnacjowa dzwonnica z półkolistymi arkadami, w narożnikach opięta pilastrami dźwigającymi przełamany półkoliście gzyms, nakryta hełmem baniastym.